Εκλογικό δικαίωμα με τεστ IQ και βασικών γνώσεων ίσως;

Είμαι δημοκράτης. Φύσει και θέσει. Όμως όσο κι αν λέμε ότι η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα, ούτε η σύγχρονη, αυτό το «ένα άτομο μία ψήφος» είναι γεγονός ότι παραγνωρίζει κάτι βασικό: την κατάσταση του ατόμου και της κοινωνίας συνολικά.

Ναι, είναι αλήθεια πως εάν μιλάμε για δημοκρατία αυτό δεν ίσχυε καν στην αρχαία Αθήνα και ούτε βέβαια κανείς θα φανταζόταν τότε ότι θα ξημέρωναν μέρες που πολλοί άνθρωποι -κακώς…- θα πίστευαν πλέον πως σε ένα περιβάλλον όχι ελευθερίας αλλά ελευθεριότητας στον δημόσιο διάλογο θα μπορούσαν ορδές ηλιθίων να γράφουν κάτω από μια συνέντευξη -αγαπημένο μου παράδειγμα- της Αρβελέρ, «τράβα μωρή κωλόγρια». «άντε γαμ… κυρά μου», «τι λέει αυτή η πατσαβούρα;» και άλλα διάφορα. Και ένα μεγάλο μέρος των πολιτικώς ορθών Ουγκάνων να λέει, «ε, ναι αλλά έχουμε δημοκρατία».

Το μοναδικό που σίγουρα έχουμε, τόσο στο ως άνω -πραγματικό- παράδειγμα και σε όσα άλλα αμέτρητα συναντούμε παντού, είναι κοινωνίες ανενημέρωτες και αποβλακωμένες πλέον σε ανησυχητικό βαθμό οι οποίες παρουσιάζουν αυτό και άλλα συμπτώματα. Γιατί; Μα διότι είναι σε επίπεδο συνόλου αδιάφορες να αντιληφθούν τι είναι η δημοκρατία, πώς λειτουργεί αλλά και το σημαντικότερο: πώς καταστρέφεται όταν οι άνθρωποι τη συγχέουν με άλλα πράγματα. Εδώ με την αναίδεια και την εξίσωση αυτού που γνωρίζει με αυτόν που νομίζει ότι γνωρίζει.

Εδώ είναι και η τραγωδία της κατάστασης, για την οποία μίλησα στην αρχή. Στην αρχαία Ελλάδα καθόλου δεν μετείχαν όλοι και σίγουρα δεν θα το ήθελε κάποιος αυτό σήμερα. Εκεί όμως υπήρχε και μια ξεκάθαρη διαφορά: υπήρχαν οι ελίτ, οι άνθρωποι που είχαν τη γνώση και την κατάρτιση και κανείς δεν φανταζόταν τότε, όπως ούτε και μέχρι την εμφάνιση της πανώλης των social media, ότι θα μπορούσε ποτέ να γίνει ειδικός στη θέση του ειδικού, επιστήμονας στη θέση του επιστήμονα. 

Και εάν ακόμη το φαντάζονταν, δεν τολμούσαν να το κάνουν. Όχι γιατί θα τους έκανε κάποιος κάτι, αλλά διότι θα γελούσε η υπόλοιπη κοινωνία μαζί τους αντί, όπως σήμερα, να θεωρεί ότι έχουν κάθε δικαίωμα στο πλαίσιο της δημοκρατίας. Και τότε το είχαν, απλά η κοινωνία είχε και εκείνη τα κάποια λογικά της. Εν αντιθέσει με το σήμερα.

Διάβαζα χθες, φαντάζομαι και κάποιοι από εσάς, τα σχόλια κάτω από την είδηση του Sigmalive -εδώ μια πανώλη της επικαιρότητας με τα fake news και τον ρατσισμό που προωθεί στις μάζες των Ουγκάνων, αλλά όταν πάνε να τους κάψουν παίζει ο Τσουρούλης τη Δαμανάκη ενίοτε, με διαγγέλματα πολιορκίας- την είδηση λοιπόν για την έκρηξη στον υπό ανέγερση πυρηνικό σταθμό του Άκουγιου στην Τουρκία.

«Εύχομαι Ναγκασάκι και Τσέρνομπιλ ταυτόχρονα βρωμόρατσα», έγραψε ένας. «Να μεν μείνει ένας ψόφον», έγραψε άλλος και ένας τρίτος (σ.σ. διατηρώ την ορθογραφία για ευνόητους λόγους) «ΨΩΦΩΝ».

Διαβάστε περισσότερα στο ΠΟΛΙΤΗΣ PREMIUM